hastane koridorları

hastanenin koridorları sessizdir genelde.o sessizliği hastaların öksürükleri deler geçer bazen,bazende 10-15 dakika önce hasta yakını olanların çığlıkları. beyaz ve temizdir genelde.yürürken "acaba ayak izlerim pisletir mi yerleri" diye iç geçirirsin.yavaş yavaş adım atar hastaları rahatsız etmemeye çalışırsın. kısık sesle konuşursun zaten genelde. koridorda yürürken açık kapılardan içeri bakarsın.70-80 yaşındaki insanlar.kim bilir nasıl hikayeleri var.birde saçları kazınmış küçük çocuklar. odaların yanından teker teker geçerken kısa bir anlığına o insanların hayatlarına girersin.geçmiş olsun demekten başka birşey gelmez elinden.içinden" allah acı çektirmeden alsın canını" demek gelir.kötü bir dilek midir sahi?yoksa çaresizlik mi?

Bu başlık bana Kemal Hamamcıoğlu'nun Öp omuzlarımı şiirini hatırlattı. --- spoiler --- Hastane koridorlarında yere bakanları yalnız bırakanları, ara sıra onu… onları… olmayanları… hiç olmayacakları severken geçiyor. Acı, sarı ve uykulu geçiyor. Zaman… --- spoiler ---

Babam ağlamama hiç dayanamazdı. Kendi kendime söz vermiştim hiç yanında ağlamayacağım diye. Vefat ettiği gün, son nefesini verirken bir nefes ötesi kadar yakındım. Eğilmiş kulağına kelime-i şehadet getiriyordum ki son nefesini verdi.Ne hastalığı boyunca, ne son nefesini verirken, ne vefat ettiğini gördüğüm an hiç ağlamadım yanında. Vefat etti odadan çıkana kadar yine ağlamadım. Koşa koşa kapıdan çıktım, çöktüm koridorun kenarına tek başıma, gözyaşlarımla babamla vedalaştım. Hiç unutamam o hastane koridorunu, tek şahitlik eden orasıydı o an bana, acıma. Kim bilir kaç acıya, kaç kayıba, kaç tükenişe şahitlik etmiştir. Ben onlardan biriydim sadece. Hastane koridorları sadece bir koridor değildir, çok şey ifade eder benim ve benim gibiler için. Neler yaşanmış, neler bırakılmıştır o koridorlarda. Yaşamayan bilmez, yaşayan da tam manasıyla ne anlam ifade ettiğini anlatamaz.

ne çok acı var ya. bi yanda sabırsızlıkla bekleyen insanlar diğer yanda en ufak bir umut kırıntısına tutunanlar. allah’ım sen hastane kapılarında bekleyen insanlara sabır, içerde yatan hastalara şifalar nasip eyle.

Kendin için bekliyorsan o kadar sıkıntıya sokmuyor insanı da bir sevdiğini bekliyorsan yüreğinde bir yangın başlıyor.

Başlığı görünce sözün kime ait olduğunu hatırlamadığım ama karnıma bıçak gibi saplanan o söz geldi aklıma. Gerçek şu ki; otogarlar düğün salonlarından daha samimi sarılmalar görmüştür. Ve hastane duvarları da cami duvarlarından daha fazla inanan.